ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, ΟΝΕΙΡΑ / CHILDREN TOYS, DREAMS / ENFANTS, JOUETS, REVES
Μαρία Παπαφίλη, Έκθεση 11 Μαρτίου - 11 Απριλίου 2006, Αίθουσα Τέχνης Χρύσα, Κατερίνη
Maria Papafili, Exhibition 11 March - 11 April 2006, Art Gallery Chrysa, Katerini, Greece
Maria Papafili, Exposition 11 Mars - 11 Avril 2006, Galerie Chrysa, Katerini, Greece
ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΕΚΘΕΣΗΣ / PART OF THE EXHIBITION / UNE PARTIE DE L'EXPOSITION
1 
2 
3 
4 
5 
6 
7
8 
9 
10 
11 
12 
13 
14 
15
16 
17 
18 
19 
20 
21 
22 
23
Παρακαλώ κάνετε κλίκ επάνω στις φωτογραφίες για να τις δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος / Please click on the images to view them in bigger size.
Copyright art and photos © Μαρία Παπαφίλη / Maria Papafili
Η ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ / THE INVITATION / L'INVITATION
H προσκληση σε Pdf / The invitation in Pdf / L'invitation en Pdf (1.458 kb).
Βιογραφικό / Biography / Biographie: www.euran.com/mariapapafili.htm
Έκθεση 2005 στην Αίθουσα Τέχνης Έκφραση στην Αθήνα / Exhibition 2005 in the Art Gallery Ekfrasi in Athens / Exposition 2005 dans la Galerie d'Art Ekfrasi ΰ Athθnes: http://www.euran.com/mp_expo200506.htm
_________________________________________________________________________
ΚΡΙΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ
Η Γενεαλογία μιας Ανανέωσης
Όταν η μορφή εμφανίζεται αναγεννημένη μέσα από τη ζωγραφική, τότε κάτι καλό έχει ήδη συμβεί στο περιεχόμενο
της τέχνης. Και όποτε ένα πρόσωπο απεικονιζόμενο βλέπει κατάματα τον ήλιο δίχως αμηχανία ή φόβο μην καεί, τότε και η ζωγραφική ολόκληρη κινείται προς το φως, για
να συμπαρασύρει στην αισιοδοξία τη σκιασμένη όψη της
ζωής. Και να χωρέσει, στις δύο διαστάσεις της όσα συνήθως δεν χωρεί η διάνοια του ανθρώπου, αναβαθμίζοντας τα
μικρά σε μεγάλα, τα ασήμαντα σε σπουδαία, κάνοντας τα
όνειρα πραγματικότητες.
Η Μαρία Παπαφίλη διδάχτηκε, καθώς ήταν φυσικό, τους
δοκιμασμένους τρόπους «καλής ζωγραφικής συμπεριφοράς», όμως δεν άφησε την τέχνη της να παρασυρθεί στον
πρόωρο μαρασμό, προς τον οποίο νομοτελειακά οδηγούν η
εμμονή στη συμβατικότητα και το βόλεμα σε έναν αναγνωρίσιμο, παλαιοκατοικημένο και κατά συνέπειαν εξαντλημένο χώρο. Οι φιγούρες της είχαν προβληθεί αρχικά ως προτασσόμενα μέρη μιας ιστορίας που εξελισσόταν στο εσωτερικό, όπου κανείς δεν ήταν δυνατόν να υπάρχει χωρίς τη
στήριξη κάποιου άλλου, παραστάτη ή συμπαραστάτη, συχνά δεσπότη και καταπιεστή, είτε αυτός ήταν μια φυσιογνωμία ζώσα του σπιτιού, είτε απλά εικονιζόμενος πότε σε
κάδρο, πότε σε καθρέφτη, δηλαδή σαν εικόνα μέσα στην
εικόνα, κατά το πρότυπο της αναγεννησιακής ζωγραφικής. Όμως, δεν έμελλε να μείνουν για πολύ εκεί...
Ο έξω κόσμος περίμενε καρτερικά, προσφέροντας περισσότερο φως, ζωηρότερα χρώματα και πιο δυνατές συγκινήσεις, προκαλούσε την τέχνη σε αναμέτρηση με τη
σφύζουσα πραγματικότητα. Μία μία οι φιγούρες της Παπαφίλη ξεμύτιζαν στο παράθυρο, στον εξώστη, για να περάσουν από εκεί στον αυλόγυρο και ύστερα στον δρόμο. Τολμούσαν δηλαδή την έξοδο, τον πρώτο τους περίπατο, εννοείται κοντινό και πάντα επιτηρούμενες, τούτη τη φορά
όμως η εποπτεία γινόταν πιο ελαστική, τα πρόσωπα εθίζονταν στην αυτονομία, αποκόβονταν προοδευτικά από τον
ασφυκτικό έλεγχο του περίκλειστου και συντηρητικού ζωγραφικού τοπίου. Και αντί να ωριμάζουν και να μαραζώνουν, εκτεθειμένα στη βολική επανάληψη και τη μανιεριστική φθορά, αναζωογονούνταν, γίνονταν όλο και νεαρότερα, κατέληγαν μικρά παιδιά. Η ζωγράφος στρεφόταν
προς τη δροσερή ηλικία της ζωής για να ξεπλύνει τον χρωστήρα της στα πεντακάθαρα νερά πηγών.
Και οι πηγές είναι -τι άλλο;- τα παιδιά. Που έκαναν την
εμφάνιση τους πρώτα διακριτικά, ως παραπληρωματικά
στοιχεία της αφήγησης, κι έπειτα απροσχημάτιστα και μαζικά, για να κυριαρχήσουν εντελώς στο μήκος και το πλάτος της εικόνας, ένα σε κάθε πίνακα, δηλώνοντας ότι αναλαμβάνουν την ευθύνη της αφήγησης. Αλλά και την αποκλειστικότητα της εκπροσώπησης του κόσμου μας, αφού
άλλες φορές ελέγχουν με απόλυτο τρόπο τον καμβά, τείνοντας να εκτοπίσουν οτιδήποτε μπορεί να λειτουργήσει
αποδομητικά, και άλλες φορές περιβάλλονται μονάχα από
αντικείμενα και εμβλήματα μιας ιδεατής πραγματικότητας. Και ο θεατής καλείται να αντιμετωπίσει τούτα τα πρόσωπα, όχι σαν απλές αποτυπώσεις ζωντάνιας, άδολου χαμόγελου ή αφοπλιστικής γκριμάτσας, αλλά, σαν επιθετικά, ανθεκτικότερα στον οργανισμό της τέχνης, κύτταρα, υπάρξεις και σύμβολα ενός καινούργιου, έστω εικονογραφημένου, μέλλοντος, ασφαλώς πιο ελπιδοφόρου. Είναι ακριβώς
το σημείο μιας βαρύνουσας καλλιτεχνικής δήλωσης: πως
ήρθε ο καιρός να μπολιαστεί η ζωγραφική με αθωότητα.
Ήδη, η ζωγράφος χτίζει παραμυθουπόλεις, μαγικούς
παιχνιδότοπους, υπό την αποκλειστική εποπτεία των παιδιών, πλημμυρισμένους από πολύχρωμα σχήματα, και φωτεινά μηνύματα. Ακόμα και ο ήλιος είναι λατρευτικό αντικείμενο, στην Ίδια χρηστική κατηγορία μάλιστα με ένα
πουλί, ένα ρόδι, ένα αυτοκινητάκι... η τοπιογραφία ολόκληρη πάλλεται και ξεδιπλώνεται με την ελευθερία μιας ακατανίκητης λευκής μαγείας, τείνοντας να διασπάσει και το
πλαίσιο του καμβά, σαν για να συμπεριλάβει κάθε παρατηρητή σε μια πραγματικότητα λυτρωτική, σε έναν ονειρικό
μικρόκοσμο, όπου δεν έχουν χώρο οι εφιάλτες, άρα μπορεί
να καταφεύγει εκεί η ανθρώπινη ύπαρξη όποτε νιώθει ότι
πνίγεται από αμφιβολίες. Και για το ταξίδι αυτό υπάρχει
μονοπάτι που μπορείς να το διαβείς, ακολουθώντας με
ασφάλεια τις πινελιές που αφήνει πίσω της η Παπαφίλη.
Όλα τούτα δεν θα μπορούσαν να είναι αληθινά, χωρίς
ένα περιβάλλον πειστικό, παρουσιασμένο με πλαστική αρτιότητα και καλά οργανωμένη επιτήδευση. Η ζωγράφος
χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ρεαλισμού, με τρόπο ο οποίος
εκτρέπει τις λεπτομέρειες της βασικής προσωπογραφίας
σε διασκεδαστικούς εμφατικούς τονισμούς, δίνοντας
Αισθάνομαι ασφάλεια για το μέλλον της Τέχνης, όταν οι
νέοι καλλιτέχνες δημιουργούν ακολουθώντας τη νεότητά τους, ή όταν οι παλαιότεροι εμφανίζονται διαρκώς ανανεωμένοι, κάθε φορά πρωτόβγαλτοι στον κόσμο μας, ο οποίος
στα μάτια τους (θα έπρεπε και στα δικά μας) είναι ανεξάντλητος σε καινούργιες εικόνες και έννοιες. Η ζωγράφος
Μαρία Παπαφίλη είχε την τόλμη να αφήσει πίσω της τις
γκρίζες, για αρκετούς άλλους καλλιτέχνες ασφαλείς, σκιές του ακαδημαϊσμού και να περάσει στα εκτυφλωτικά
φώτα και στα ελπιδοφόρα χρώματα.
Αντώνης Μπουλούτζας
Ο
Αντώνης Μπουλούτζας είναι
συγγραφέας. Υπήρξε εκδότης των
περιοδικών «Εικαστικά» και «ARTI International».
_____________________________________________________
English
ART CRITIC
The genealogy
of a renewal
When
form appears re-born through painting, then something good has
already happened in the content of art. And whenever a face which
is depicted looks the sun straight in the eye without perplexity
or fear of being burnt, then the whole of painting moves towards
the light, to sweep along with it into optimism the overshadowed
aspect of life; and to accommodate in two dimensions what
normally the mind of man cannot contain, elevating the small into
the great, the insignificant into the substantial, making dreams
realities.
Maria
Papaphili was taught, as was natural, the tried and tested ways
of 'good painting behaviour', but she did not allow her art to be
dragged down into that premature wasting away to which an
insistence on conventionality and nestling in a recognisable,
long-inhabited and, consequently, exhausted space
deterministically lead. Her figures were originally projected as
parts put forward from a story which was evolving within, where
no one could exist without the support of another, a helper or
comrade, often an overlord and oppressor, whether this figure was
a living personality in the house, or simply portrayed sometimes
within a frame, sometimes in a mirror, like an image, that is,
within the image, on the model of Renaissance painting. But they
were not to remain there long ...
The
outside world waited patiently, providing more light, livelier
colours and stronger emotions, and provoked art into a contest
with a pulsating reality. One by one, Papaphili's figures peeped
out at the window, on the balcony, and go on from there into the
yard, and then into the street. They dared to go out, for their
first walk – nearby, it goes without saying, and always under
surveillance, but this time the supervision was becoming more
lax, the individuals grew accustomed to autonomy, were
progressively weaned away from the stifling control of the
enclosed and conservative landscape of painting. And instead of
maturing and wasting away, exposed to generous repetition and
mannerist degeneration, they were revitalised, became ever
younger, and ended up as little children. The painter turned
towards the cool age of life, to wash out her brush in the pure
spring-waters.
And
the springs are – what else? – children. These made their
appearance discreetly at first, like complementary features of
abstraction, and then unabashedly and en masse, to predominate
completely the length and breadth of the picture, one in each
picture, declaring that they undertake the responsibility for the
narration. But they also undertake the exclusivity of the
representation of our world, since sometimes they control the
canvas in an absolute manner, with a tendency to displace
whatever can have a destructuring function, and at others are
surrounded only by objects and emblems of a notional reality. And
the beholder is called upon to treat these figures not as mere
representations of vitality, of an innocent smile or a disarming
grimace, but as aggressive, more resilient cells in the organism
of art, beings and symbols of a new future, albeit a depiction,
undoubtedly more hopeful. It is precisely the point at which a
weighty artistic statement is made: that the time has come for
innocence to be grafted on to painting. Now, the painter builds
story-cities, magical cities of play, under the exclusive
supervision of children, flooded with multi-coloured patterns and
luminous messages. Even the sun is a cult object, in the same
functional category, moreover, as a bird, a pomegranate, a toy
car ... the whole painting of the landscape pulsates and unfolds
with the freedom of an indomitable white magic, with a tendency
to break through the framework of the canvas, as if to include
every beholder in a redemptive reality, in a dream microcosm,
where there is no room for nightmares, so that human existence
can take refuge there whenever it feels that it is being stifled
by doubts. And for this journey there is a path which you can
take, confidently following the brush-strokes which Papaphili
leaves behind.
None
of this could be true without a convincing environment, presented
with plastic competence and well-organised expertise. The painter
uses the language of realism, in a way which diverts the details
of the basic portrait-painting into entertaining, emphatic
accentuations, lending weight – particularly in her more recent
works – to the centre of the composition, the core. From that
point on, she eliminates peripherally the austerity of the style,
condensing into a countervalence the complementary features of
the picture, those necessary for the structure of the composition
and the completion of the story. Thus the reading becomes a game,
with mechanisms for relaxation as it approaches its end.
Papaphili also proves her ability to disrupt the perspective and
to illuminate the mise-en-scθne with lively alternations of
colour, keeping in exceptionally high tones her achievement both
in terms of subject-matter and of spectacle.
I
feel confidence in the future of art when young artists create
following where their youth leads, or older ones are seen to be
constantly renewed, newly emerged each time into our world, which
in their eyes (as it should be in ours) is inexhaustible in its
new images and meanings. The painter Maria Papaphili has had the
daring to leave behind the grey – for other artists, secure –
shadows of academicism and to move on to blinding lights and
colours filled with hope.
Antonis Bouloutzas
Antonis Bouloutzas is a writer. He has been the publisher of the Greek art magazines Eikastika and ARTI International.
___________________________________________________
Franηais
CRITIQUE D'ART
Lorsque la forme semble
renaξtre ΰ travers la peinture, alors quelque chose de bon est
dιjΰ arrivι au contenu de l'art. Et chaque fois qu’un visage
reprιsentι regarde le soleil dans les yeux sans perplexitι ou
peur de se brϋler, alors la peinture entiθre aussi se met en
marche vers la lumiθre pour entraξner ΰ l'optimisme l’aspect
ombragι de la vie ; et pour faire entrer dans ses deux
dimensions tout ce que la pensιe humaine n’arrive pas ΰ
contenir, ιlevant les petites choses en grandes,
l’insignifiant en grandiose, transformant les rκves en
rιalitιs.
On a enseignι ΰ Maria Papafili, comme
ιtaient naturels, les maniθres ιprouvιes de "la bonne
conduite en peinture" ; cependant elle n'a pas laissι son
art aller au dιclin anticipι, vers lequel mθnent la
persιvιrance ΰ ce qui est conventionnel et l’accommodement
ΰ un espace habitι depuis trop longtemps et par consιquent
ιpuisι. Ses personnages avaient initialement ιtι conηus en
tant que parties proposιes d'une histoire qui se dιveloppait
dans des intιrieurs, oω personne ne pouvait exister sans le
soutien d'un autre, accompagnateur ou assistant, souvent despote
et oppresseur, que celui-ci soit une physionomie vivante de la
maison ou simplement reprιsentιe tantτt dans un cadre, tantτt
dans un miroir, c'est-ΰ-dire comme une image dans l'image, selon
la norme de la peinture de la renaissance. Cependant, elles ne
devaient pas en rester lΰ bien longtemps…
Le monde extιrieur attendait patiemment,
offrant plus de lumiθre, de couleurs plus vives et ιmotions
fortes, en provoquant ainsi l'art ΰ l’affrontement avec la
vibrante rιalitι. Les personnages de Papafili pointaient, un ΰ
un, le nez ΰ la fenκtre, au balcon, pour passer de lΰ dans la
cour et aprθs dans la rue. Ils osaient donc la sortie, leur
premiθre promenade, et la surveillance coutumiθre se relachant
peu ΰ peu ils s’habituaient ΰ l’autonomie et se coupaient
progressivement du contrτle suffoquant du paysage plastique
fermι et conservateur. Et au lieu de mϋrir et de pιrir,
exposιs ΰ la rιpιtition commode et ΰ la dιtιrioration
maniιriste, ils ιtaient ranimιs, rajeunissaient de plus en
plus et finissaient par devenir des petits enfants. Le peintre se
tournait vers l'βge frais de la vie pour laver son pinceau dans
les eaux tout propres des sources.
Et ces sources sont - bien sϋr - les
enfants. Qui ont fait leur apparition d’abord discrθtement, en
tant qu’ιlιments complιmentaires de la narration, et ensuite
sans prιtextes et massivement, pour dominer tout ΰ fait la
longueur et la largeur de l'image, un dans chaque tableau, en
dιclarant qu'ils assument la responsabilitι de la narration.
Mais aussi l'exclusivitι de la reprιsentation de notre monde,
puisque parfois ils contrτlent de maniθre absolue la toile, en
tendant α ιliminer tout ce qui peut fonctionner de maniθre
deconstructive et parfois ils sont entourιs seulement par
d’objets et d’emblθmes d'une rιalitι idιale. Et le
spectateur est appelι ΰ faire face ΰ ces personnes, non pas
comme ΰ de simples reprιsentations de vitalitι, de sourires
innocents ou de grimaces dιsarmantes mais, comme ΰ des cellules
agressives, plus rιsistantes ΰ l'organisme de l'art, des
existences et des symboles d'un nouvel avenir, qui mκme
seulement imagι, est un avenir porteur d'espoir. Cela est
prιcisιment le point d'une dιclaration artistique
d’importance : le temps est venu de vacciner la peinture ΰ
l’innocence !
Dιjΰ, le peintre construit des villes de
rκve, lieux de jeux magiques, sous la surveillance exclusive des
enfants, inondιs de formes multicolores et de messages lumineux.
Mκme le soleil est un objet de culte, autant qu'un oiseau, une
grenade, une petite voiture… la topographie entiθre vibre et
se dιploie avec la libertι invincible d'une magie blanche, en
tendant de casser le cadre de la toile, comme pour envelopper
chaque observateur dans une rιalitι libιratrice, dans un
microcosme onirique, oω il n’y a pas de place pour les
cauchemars, et vers lequel l'existence humaine peut se retourner
chaque fois qu’elle se sent envahie par le doute. Pour ce
voyage, il existe un sentier que l’on peut emprunter, en
suivant en toute sιcuritι les traces de brosse que Maria
Papafili laisse derriθre elle.
Tout ceci ne pourrait κtre vrai, sans un
environnement convaincant, prιsentι avec une plastique entiθre
et une construction bien organisιe. Le peintre utilise le
langage du rιalisme, d’une maniθre qui dιvie les dιtails du
portrait de base aux accentuations emphatiques amusantes, pour
mettre l’accent - en particulier dans ses travaux les plus
rιcents - au centre de la composition, au «noyau» A partir de
lΰ et au-delΰ, elle rιfute dans la pιriphιrie la sιvιritι
de l'ιcriture, en densifiant en contrepartie les ιlιments
supplιmentaires du tableau, qui sont indispensables ΰ la
composition du tableau et ΰ l'achθvement de l'histoire. Ainsi,
la lecture devient un jeu, avec des mιcanismes de dιtente en
s’approchant vers sa fin. Papafili prouve ιgalement qu’elle
a la capacitι de renverser la perspective et d’ιclairer avec
des alternances chromatiques vives le dιcor, en prιservant dans
des tons exceptionnellement ιlevιs aussi bien le thθme, que
son accomplissement spectaculaire.
Je me sens en sιcuritι pour l'avenir de
l'Art, lorsque de jeunes artistes crιent en ιcoutant leur
jeunesse ou lorsque les plus anciens apparaissent renouvelιs,
chaque fois comme des nouveaux venus dans notre monde, qui ΰ
leurs yeux (il faudrait que cela soit de mκme ΰ nos yeux)
regorge de nouvelles images et de significations. Le peintre
Maria Papafili a eu l'audace de laisser derriθre elle les ombres
grises de l’acadιmisme, celles qui pour beaucoup d’artistes
reprιsentent la sιcuritι, pour passer aux lumiθres
ιblouissantes et aux couleurs porteuses d'espoir.
Antonis Bouloutzas
Monsieur Antonis Bouloutzas est un
ιcrivain. Il a ιtι l’ιditeur des revues d’art grecques
«Arts plastiques" et "ARTI International".
___________________________________________________________________________________________________________________
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΦΙΛΗ,
ΚΑΤΕΡΙΝΗ, ΜΑΡΤΙΟΣ 2006
”ΠΑΙΔΙΑ, ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ, ΟΝΕΙΡΑ”
Μετά από μια πρώτη επιτυχημένη
έκθεση πρόσφατης δουλειάς της πριν
λίγους μήνες στην Αθήνα, η ζωγράφος
Μαρία Παπαφίλη συνεργάζεται και
πάλι με την Αίθουσα τέχνης Χρύσα,
παρουσιάζοντας την εξέλιξη της
σειράς ”Παιδιά, Παιχνίδια, Όνειρα”
στο φιλότεχνο κοινό της Πιερίας.
Η μαθήτρια του Μόραλη,
χρησιμοποιώντας την
εικαστική εμπειρία της, εξελίσσει
την τεχνοτροπία της, παίρνοντας μια
σχετική απόσταση από την πιστή
απεικόνιση που χαρακτήριζε στο
παρελθόν το έργο της. Οι σημερινοί
πινάκες της, δημιουργούνται με
έντονα χρώματα, έχουν σαν
πρωταγωνιστές παιδιά, που
κατοικούν μέσα σε φανταστικά τοπία
όπου συνυπάρχουν σύμβολα, μνήμες
και στοιχεία ονειρικά.
Τα έργα της καλλιτέχνιδος
παρουσιάζονται από τις 11 Μαρτίου
έως τις 11 Απριλίου στην Αίθουσα
τέχνης ”Χρύσα”, Ανδρούτσου 2, 60100
Κατερίνη Τηλ. /
Φαξ: 23510.73252 Ηλεκτρονικό
ταχυδρομείο:
info@gallerychrysa.gr. Ιστοσελίδα: http://www.gallerychrysa.gr/
Χορηγός, διεθνής επικοινωνία: EURAN,
European Art Networks. Email: management@euran.com.
Σχετικές σελίδες στο διαδίκτυο:
www.euran.com/mariapapafili.htm
,
www.euran.com/mp_expo200603.htm
Φωτογραφίες για δημοσίευση σε
έντυπα είναι διαθέσιμες στην Αίθουσα
τέχνης, καθώς επίσης και στην
ιστοσελίδα μας σε ηλεκτρονική
μορφή.
Θερμές ευχές για μια νέα
ευτυχισμένη και δημιουργική
χρονιά!
Αλέξανδρος Μίμογλου
EURAN, European Art Networks, Βοχ 10285, 10055 Stockholm,
Sweden. Τηλ.
0046707602738, φαξ 0046707113738.
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο: management@euran.com.
Ιστοσελίδες:
www.euran.com
__________________________________________________________________
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΡΑΠΤΟ ΤΥΠΟ / PHOTO FOR THE PRESS
Φωτογραφία για δημοσιεύσεις σχετιζόμενες αποκλειστικά με την αυτή την έκθεση της καλλιτέχνιδας.
Παρακαλώ κάνετε κλίκ επάνω στη φωτογραφία για να την δείτε σε μεγαλύτερο μέγεθος (1,5 MB)
Copyright art and photo © Μαρία Παπαφίλη
____________________________________________________________
Ο ΚΑΤΑΛΟΓΟΣ ΣΕ ΜΟΡΦΗ PDF, 6.7 ΜΒ (Κάνετε κλίκ εδώ και αποθηκεύσατε στον δίσκο σας το αρχείο) THE EXHIBITION CATALOG IN PDF FORMAT, 6.7 MB (Click here and save the file in your disk) Για αποκλειστικά ιδιωτική χρήση. Αναδημοσίευση επιτρέπεται μόνο με γραπτή άδεια της καλλιτέχνιδας / For strictly personal use. Reproduction permitted only with a written agreement by the artist).
